Nijlpaarden

Hoi allemaal!

Bij deze maar weer eens een berichtje van mij vanuit het zonnige Kameroen! Ik ben nog niet gesmolten, al vraag ik me af en toe af waarom dat nog niet is gebeurd :D. Ik zal jullie weer een beetje bijpraten over wat hier allemaal de afgelopen twee weken is gebeurd. Het is een boel, dus pak je luie stoel en kop koffie er maar bij.

Ik zal maar beginnen met het verhaal van de kleermaker. Zoals ik al eerder had verteld hadden we stof gekocht om kleding van te laten maken. Nu was het dus eindelijk zo ver, onze kleding zou eindelijk klaar zijn. Toen we alles zo’n beetje aan probeerden bleek alleen dat vrijwel niets goed paste en de kleermaker niet geheel had gemaakt wat we hadden gevraagd. Bij mij viel het mee, alles paste in ieder geval. Het enige was dat een shirt een jurk was geworden en de jurken die ik nu had een ander patroon hadden dan ik had gevraagd. Voor mij goed genoeg, dus ik heb mijn kleding mee genomen. Bij de anderen was alles óf te groot, óf te klein, óf de stof was op z’n kop, óf het model was raar. Waardeloos dus. Na ons geklaag zou hij de kleding van de anderen aanpassen zodat het nu hopelijk wel zou passen. Gisteren zijn we weer terug gegaan. Er was een kleine verbetering. Sommige kleding was beter, maar het merendeel was alsnog niet goed. Hopeloos! We hebben alles maar meegenomen en de hoop in deze kleermaker opgegeven.

De rest van de dagen die we in Garoua hadden voordat we onze tweede periode naar Bénoué zouden gaan hebben we gevuld met verschillende dingen. We hebben onder andere vrouwendag gevierd.. Nouja, niet echt eigenlijk. De dingen die er hier in de stad te doen waren (marching, want daar zijn ze hier gek op) hebben we aan ons voorbij laten gaan. Van het marching hadden we al genoeg gezien tijdens de youthday. We zijn ’s avonds maar uit eten gegaan in de stad, uitgedost in onze nieuwe jurken. Dat was erg leuk! Onderweg zagen we een heleboel vrouwen op straat, uitgedost in jurken van allemaal dezelfde stof. Hier in Kameroen wordt er voor speciale dagen speciale stof gemaakt in een dessign. Bijna iedereen heeft dus op die betreffende dag iets aan van die stof. Erg grappig. Het eten in het restaurant was erg lekker, we aten frietjes, met plantain (gebakken banaan) en captain (enorme vissen die echt fantastisch smaken). Nog een grappig dingetje, het drinken komt hier in flessen van 0.66 liter en kosten omgerekend nog geen euro. Daar kunnen ze in Nederland nog een puntje aan zuigen.

Voor de rest hebben we nog twee keer gezwommen om lekker een beetje af te koelen. Das hier wel nodig. De tweede keer dat we naar het zwembad gingen bleek het water na mijn eerste duik alleen behoorlijk smerig te zijn. Ik ben er maar snel uit gegaan en heb het bij een lekkere koele douche gehouden om mezelf koel te houden. ’s Avonds spelen we meestal wat kaartspelletjes of yathzee en eten hele ladingen aan Pringles leeg. Das altijd gezellig. Het jongste nichtje hier speelt altijd met ons mee en vraagt elke avond of we weer yathzee gaan spelen. Das altijd erg leuk.

Omdat het nog maar een paar dagen was voordat we weer de bush in zouden trekken hebben we onze boodschappen maar alvast gedaan. Dat doen we meestal maar in fases, omdat het altijd best wel veel is en we verschillende plekken in de stad langs moeten. Ook hebben we wat verschillende dingen gekocht voor het overlevingspakket voor Bello, onze kok in Bénoué. Zijn huis was tijdens de vorige periode dat we de vorige keer in Bénoué afgebrand. Om hem een beetje te helpen hebben we dus wat basis dingetjes voor hem gekocht en in een doos gestopt (spaghetti, zaklamp, shirt, petje, slippers, pennen etc.). Toen we het hem gaven toen we in Bénoué waren, was hij er heel erg blij mee. Voor de rest zijn we nog naar de souvenirshop geweest. We hebben verschillende leuke dingen weten te kopen. Onze onderhandelingstechnieken werden behoorlijk op de proef gesteld, maar ik begin langzaam lol in het onderhandelen te krijgen. De verkopers zijn hier niet echt agressief, dus dat maakt het onderhandelen wel leuk. Vooral als ze doorkrijgen dat je weet wat een normale prijs voor iets is.

We hadden het al eerder gehoord van de nieuwe directeur, maar er zou een Duitse studente mee komen lopen met ons onderzoek. Eerst was alles een beetje onduidelijk, we wisten namelijk helemaal niet wie zij was en zelfs niet wanneer ze precies zou komen. Uiteindelijk was ze er dan toch. We hebben kennis met haar gemaakt (en uiteindelijk bleek ze half Amerikaans, half Duits te zijn). De volgende dag hebben we haar de stad laten zien. We hebben de clando gepakt, en zijn naar de bakker, supermarkt, de stoffenwinkel (ik kon de verleiding niet weerstaan en heb nog meer stof ingeslagen) en de souvenirwinkel geweest. Dat, allemaal tijdens een groot rondje door de stad waarbij we langs alle verschillende soorten kraampjes kwamen en ook wij nieuwe dingen zagen in de stad. Was erg leuk! Iris (onze begeleider), was er die dag niet en we waren lekker op onszelf aangewezen. ’s Avonds zou Iris weer terug komen, het werd alleen later en later en ze was er nogsteeds niet. Uiteindelijk niks ernstigs, alleen dat de auto weer kuren had en niet harder ging dan 40 km/h. Vandaar dat het wat langer duurde. Verder had ze nog een enorme doos met tomaten mee waar je volgens mij een maand mee kunt doen (kostte iets van 6 euro, helemaal niks dus).

Toen was het tijd om richting Bénoué NP te vertrekken. Wij de hele auto weer vol laden (ook met onszelf, want met 6 mensen in de auto is best we krap). Maar, uiteindelijk is het allemaal gelukt! Vroeg in de morgen konden we op weg. Maar, eerst nog even tanken bij de Total zodat we genoeg benzine zouden hebben. Het eerste probleem kwam aan het licht toen we het terrein van het tankstation op reden, de auto hield er alweer mee op. De vele riviertjes in Bouba Ndjida hebben de auto niet veel goed gedaan. Gelukkig kon het snel gemaakt worden en konden we alsnog op weg. De lange weg Naar Bénoué hebben we veel gezien. Het bijzonder om door het platteland van Kameroen te rijden. De dorpjes zijn zo speciaal, je ziet van alles. Dieren midden op de weg, lokale markten, nokvol geladen motorfietsen en al wat je wel niet allemaal kunt bedenken. Vrijwel de hele weg ging het goed, totdat we bij de poort van het NP aankwamen. Toen bleek de auto het weer begeven te hebben. We zijn uiteindelijk nog in het kamp aangekomen, maar de auto moest wel gemaakt worden. Dit kon niet gedaan worden in het park. Daarom is onze chauffeur de volgende dag met Iris terug gegaan naar Garoua.

Onze planning liep een klein beetje in de soep door deze pech, maar ach.. zo gaat dat hier. Niets valt te plannen. We hebben daarom nu naar besloten om een hele dag poep te gaan zoeken, in plaats van een herbivoor count. Was ook erg leuk. We hebben een enorm rondje door het park gelopen en hebben best wel veel dieren gezien. Onder andere een grote groep met Derby’s Elands (Google maar, het is de grootste antilope soort en is best wel spectaculair). We hebben hyena en luipaarden poep gevonden. Het tweede deel van de wandeling liepen we terug door de drooggevallen rivier. Het was ondertussen snikheet, dus echt comfortabel was dat niet echt (in mn lange broek en muggendichte overhemd om me te weren tegen de Tsee Tsee vliegen). Maar , ik heb het overleefd! De rivier is nog een stuk droger dan de vorige keer dat we hier waren. Waar we de vorige keer nog redelijk ons haar konden wassen in de rivier, was nu nog maar een klein stroompje water over. Het is duidelijk merkbaar dat het een stuk heter is dan een maand geleden. ’s Middags liggen we dan ook meestal stil in ons bedje en bewegen zo min mogelijk. Alleen dan is het een beetje uit te houden, aangezien de airco het overdag niet doen. Aan het einde van de dag hebben we nog een extra scatsearch gedaan richting de hippopoolDat is altijd een mooie wandeling en het blijft prachtig om die enorme groep nijlpaarden en de krokodillen te zien tijdens de wandeling. . Tijdens deze wandeling ging het zelfs nog even 5 minuten regenen! In eerste instantie was ik blij, een beetje verkoeling kon ik wel gebruiken. Alleen zodra het stopte met regenen begreep ik wat de nadelige effecten zijn van een kort regenbuitje in een snikheet land. Alle warmte die opgeslagen ligt in de bodem komt vrij als een warme en klamme damp. Niet echt lekker dus. ’s Avonds, na het eten als we elektriciteit hebben gaat die zo snel mogelijk aan en kunnen we eindelijk een beetje afkoelen.

De volgende ochtend was onze chauffeur nog niet terug met de auto. Een herbivoor count zat er deze dag dus nog niet in. We zijn daarom maar weer op zoek gegaan naar poep met de lionguards. Deze keer hebben we een stuk op de main road gelopen. Helaas hebben we geen poep gevonden deze keer. Wel zagen we weer de grote groep met Derby’s Elands. Omdat ze nu allemaal een voor een de weg overstaken hebben we ze kunnen tellen, 41 stuks! In de middag kwam onze chauffeur weer terug uit Garoua. Samen hebben we de pannenkoeken opgegeten die Bello voor ons had gemaakt. Dat hebben we maar niet op de plek gedaan waar we normaal aten, omdat daar baboons aten die uiteindelijk bijna ons eten hadden gestolen. In de middag hebben we niets meer gedaan, omdat er voor de avond een calling station op het programma stond. Het was dan weliswaar geen officiële calling station, maar we zouden hem doen om Diana (de Amerikaanse student) te laten zien hoe dat in zijn werk ging. We hebben 3 hyena’s vrij dichtbij de auto gehoord! Helaas hebben we ze niet gezien, wat erg jammer was. Waarschijnlijk was het te licht (het was volle maan) en hadden we een beetje te veel mensen in de auto.

De volgende dag ben ik in de ochtend niet mee gegaan met de herbivoor en spoor count. De vorige avond was ik totaal niet lekker geworden en het leek me verstandig als ik een beetje zou bijslapen. Gelukkig hielp dat wel en voelde ik me in de middag al een stuk beter. Eind van de middag ben ik zelfs nog mee gegaan om poep te zoeken. Deze keer de andere kant van de rivier op gelopen richting de hippopool. Dat was een erg mooie wandeling met e en heel mooi uitzicht. Onderweg zagen we nog een grote groep met baboons (met kleintjes!). We hebben een hyenadrol gevonden, dus dat is weer goed. Het is toch altijd wel fijn als je tenminste één drol vind tijdens een wandeling. Toen we terug kwamen zijn we lekker gaan eten. Bello had een heerlijke salade voor ons gemaakt. Het zag eruit als een drie sterren restaurant haha :D.

Nu is het even tijd voor een tussendoor verhaaltje (ja, ik weet het, ik ben niet zo goed in dingen in chronologische volgorde vertellen). De eerste dag dat we in Bénoué aankwamen stond er een kalf bij de plek waar we normaal altijd eten. Het bleek dat dit een koe was van een Bororo die was gevangen en meegenomen naar het kamp. Nu stond de koe dus aan de touw aan een boompje. Wij vonden dat deze koe een naam nodig had, en noemde haar Margaret. De volgende ochtend kwamen we weer voor het ontbijt, en Margaret was er nog steeds. Ze lag lekker op de grond een beetje te knabbelen (knarsentanden) op wat sappige groene blaadjes. Alleen van een lekkere bak was geen sprake, maar tot dan toe leek het redelijk goed te gaan met Margaret. Toen we ’s middags terug kwamen van ons werk en gingen lunchen zag het er alleen wat anders uit. Ze lag hulpeloos op haar zij en ademde schokkerig en het zag er niet echt goed uit. We hebben haar snel wat water gegeven omdat ze waarschijnlijk vreselijk aan het uitdrogen was in de brandende hitte, maar ze wilde er niet van drinken. Later probeerde ze rechtop te gaan zitten, maar dat lukte niet zo goed. We hebben haar dus even geholpen. Toen we ’s avonds terug kwamen was gebeurd waar we al bang voor waren. Margaret was dood gegaan. Het was een treurig gezicht. Het liet duidelijk zien wat het effect is van enorme hitte en een tekort aan water. De volgende ochtend was Margaret weg. De ecoguards hadden haar verderop in het veld gelegd. Zij vertelden ons dat ze in de ochtend hyena’s weg zagen rennen. Die hadden waarschijnlijk een lekkere maaltijd gehad. Toen we later gingen kijken bleek ze een stuk versleep te zijn en haar billen en borst waren voor een deel opgegeten. Waarschijnlijk hadden de roofdieren haar pas laat in de nacht gevonden en was er daarom nog niet zo veel van haar gegeten. Waarschijnlijk zouden de roofdieren later terug komen. Toen we twee dagen nog een keer gingen kijken werd duidelijk dat de roofdieren inderdaad waren terug gekomen. Er was bijna niets meer van het kalf over. Alleen nog de botten en wat huid. Deze ervaring laat weer zien hoe kwetsbaar het leven is, en hoe het ecosysteem in elkaar zit. Het is overleven en zorgen dat je niet ten prooi raakt aan omstandigheden of roofdieren.

Dag vier in Bénoué NP. In de ochtend hebben we een herbivoor count gedaan. Het was gelukkig niet al te warm dus het was goed te doen. Het enige vervelende was de enorme hoeveelheid Tsee Tsee vliegen die het nodig vonden om ons weer eens lekker te pesten. Na de herbivoor count zijn we naar een dorp in een van de huntingzones gegaan om interviews te doen voor Laura. Het viel op de de mensen in dit dorp relatief veel wisten over de carnivoren! We hebben 6 mensen kunnen interviewen en ondertussen waren we weer de attractie van het hele dorp. Alle kinderen die uit school kwamen stonden in een grote kring te kijken naar wat er allemaal gaande was (ondertussen had elk kind een mango in zijn hand en was die aan het opeten, want het mangoseizoen is begonnen). Vlak voordat we terug gingen naar ons kamp hebben we de kinderen gevraagd of we een foto van ze mochten maken. Dat mocht, maar dan wel in ruil voor wat lege waterflessen (zie gebruiken zij namelijk voor van alles en nog wat). Dat was natuurlijk geen probleem, wij hebben nog wel wat waterflessen over. Het was heel grappig om de enorme groep kinderen te zien poseren voor onze foto. In de avond hebben we nog een wandeling gemaakt om te kijken of we nog wat poep konden vinden. Dat was een fijne wandeling, want omdat het al het einde van de dag was, was er behoorlijk wat schaduw in de rivierbedding. We hebben een grote hyenadrol gevonden, dus dat was mooi! Verder hebben we nog een plek gevonden waar hoogstwaarschijnlijk een luipaard uit de bosjes was gekomen en naar de rivier was gelopen om te drinken. De rest van de avond voornamelijk gevuld met het doen van spelletjes en gezellig een beetje kletsen in onze boukarou.

De volgende dag zijn we weer vroeg opgestaan, want er stond weer een spoor en herbivoor count op het programma. We zagen best wel veel dieren, dus we waren best wel even bezig. Ook zagen we behoorlijk veel colobus monkeys. Deze apen zijn echt geweldig! Ze hebben lange zwart-witte haren en springen enorme afstanden tussen bomen. Daarna weer naar een van de dorpen gegaan om interviews af te nemen. Deze keer voor het eerst een vrouw geïnterviewd. Normaal gesproken is het lastig om met de vrouwen hier te praten, maar deze keer hadden we geluk. In de middag hebben we weer lekker voor pampus gelegen om de hitte van de dag door te komen. Eind van de middag onze allerlaatste wandeling naar de hippopool gedaan. De laatste heel nijlpaarden zien dus want de volgende dag zouden we Bénoué alweer verlaten. Snel nog wat mooie foto’s kunnen maken. We hebben alleen geen poep meer gevonden tijdens deze wandeling, dus dat was wel jammer. ’s Avonds toe we een beetje aan het uitrusten waren hoorden we opeens gegrom. Er zat een mannetjes en vrouwtjes leeuw in de rivier! Dat is erg dichtbij het kamp. Het was geweldig om naar te luisteren, terwijl wij buiten voor onze boukarou zaten. Ook was het een goed teken, want het waren de eerste signalen deze week die we vonden qua aanwezigheid van leeuwen in het park. Ook hoorden we later nog een hyena roepen.

De volgende ochtend was de dag dat we terug zouden gaan naar Garoua. We hebben onze auto weer vol geladen met onze bagage. Die nacht was de conservator van het park in het kamp aangekomen en daar hebben we ook nog even een goed gesprek mee gehad. Hij vertelde ons wat hij van plan was, en al had gedaan wat betreft het Bororo en goudzoekersprobleem in het park. Daarna hebben we, zittend op al onze bagage nog een laatste herbivoor count gedaan. Dat zat eigenlijk nog best wel relaxed, aangezien ons matras wat we gebruiken tijden calling stations bovenop lag. Tijdens deze herbivoor count zagen we nog een enorme groep met giraffen. Ze stonden vlakbij de weg en waren totaal niet bang. Dat was zo mooi! Er liep een kleintje bij, en een groot donkergekleurd mannetje. Het was een prachtig gezicht, en het was net alsof ze ons gedag wilde zeggen, heel speciaal. Toen we klaar waren zijn we snel terug gereden nar Garoua. Toen we er bijna waren, hadden we nog een lekke band, maar dat was gelukkig snel weer gefixt. Terug in Garoua stond Iris ons wee op te wachten. Die had alleen die ochtend wat minder geluk gehad. Middenvoetsbeentje gebroken, Behoorlijk pech dus. Wij hebben die middag voornamelijk uitgerust van de drukke dag. Verder, nog wat boodschappen gedaan in de stad en een milkshake gedronken. Aan zoiets koels waren we na een oververhitte week wel toe.

Gisteren hebben we in de ochtend weer de nodige dingen in de stad gedaan. Er stond nogal wat op ons lijstje. Na de lunch (met heerlijk sappige mango’s) hebben we alvast een planning gemaakt voor Bouba Ndjida. We gaan daar iets van 4 weken naartoe, dus het is wel van belang dat we goed plannen wat we allemaal gaan doen. ’s Avonds zijn we weer lekker uit eten gegaan (met de prijzen van hier kan je dat gelukkig regelmatig doen!). We hadden weer onze gebruikelijke captains met friet en plantain. Toen we terug kwamen zijn we maar meteen naar bed gegaan, want we waren hartstikke moe vandaag.

Dat was het weer voor nu! Mijn volgende berichtje zal waarschijnlijk pas over een maand zijn. Ik ga nu een maand naar Bouba Ndjida waar ik geen internet toegang heb.

Tot later!

Elise